Ako možete da zamislite naselje okruženo carskim vinogradima, kamene kuće, vredne domaćine, uvek nasmejane domaćice, veselu decu… Ako možete da zamislite to isto naselje okruženo vekovima starim crkvama i kapelama, vladarskim zadužbinama, ulice popločane kaldrmom… Ako možete da zamislite ljude kako s pesmom na usnama, s prvim zracima sunca hrle u berbu, devojke obučene u belo, drvene kace u kojima bosim nogama muljaju grožđe, monahe koji ih molitvom ispraćaju… Ako možete da zamislite samog Cara, ne makar kakvog, nego samog Cara Dušana Silnog, kako u svitanje šeta kroz te iste vinograde, koje je njegova ruka posadila, zamislili ste Orahovačko vinogorje. Smešten u srcu Metohije, ovaj kraj oduvek je bio mesto odakle su, legenda kaže čak i vinovodom koji se protezao od Velike Hoče pa čak do carskog Prizrena, dolazila najbolja Srpska vina. Crvena, gusta i jaka kao krv Hristova.
I sad zamislite, isto to naselje i iste te vinograde, okružene bodljikavom žicom! Enklavom to u medijima zovu! Decu koja pod pratnjom nečije strane vojske idu u školu. Zamislite ljude koji, i pored straha za sopstvenu bezbednost, ipak odlaze u berbu. Žene, majke i domaćice koji je ih, nekako uvek sa zebnjom, na kućnom pragu sačekuju. Zamislite da čujete zvona porušene crkve, monahe koji i dalje svoje molitve ka nebu uzdižu. I zamislite vina koja tamo i danas nastaju. Baš kao i nekad, crvena, gusta i jaka kao krv Hristova.
Mnogi kažu da je vinogradarski i vinarski posao ništa drugo do krv, suze i znoj. Ništa drugo, samo naporan rad koji od slatke bobice stvara Božanski nektar. U uslovima u kojima danas nastaje, ovo vino postaje nektar života. Vino koje u sebi nosi punoću, zaokruženost, energiju koja traje, boju, strast, borbu za opstanak i volju za životom!
